اوتیت میانی (otitis media) گروهی از بیماری‌های التهابی گوش میانی هستند. یکی از دو نوع اصلی آن، اوتیت میانی حاد (acute otitis media; AOM) است، عفونتی با شروع سریع که معمولاً با گوش درد ظاهر می‌شود. در کودکان خردسال، این بیماری ممکن است باعث کشیدن گوش، افزایش گریه و خواب نامناسب شود. همچنین ممکن است بی‌اشتهایی و تب وجود داشته باشد. نوع اصلی دیگر، اوتیت میانی همراه با افیوژن (otitis media with effusion; OME) است که معمولاً با علائم همراه نیست، اگرچه گاهی به صورت احساس پری گوش توصیف می‌شود؛ این بیماری به صورت وجود مایع غیر عفونی در گوش میانی تعریف می‌شود که ممکن است برای هفته‌ها یا ماه‌ها اغلب پس از یک اپیزود اوتیت میانی حاد باقی بماند. اوتیت میانی چرکی مزمن (chronic suppurative otitis media, CSOM) التهاب گوش میانی است که منجر به سوراخ شدن پرده صماخ به همراه خروج ترشح از گوش به مدت بیش از شش هفته می‌شود. این بیماری ممکن است از عوارض AOM باشد. درد به ندرت وجود دارد. هر سه نوع اوتیت میانی ممکن است با کاهش شنوایی همراه باشند.

علت‌ایجاد AOM به آناتومی و عملکرد سیستم‌ایمنی در دوران کودکی مربوط می‌شود. دراین بیماری، ممکن است باکتری یا ویروس دخیل باشند. عوامل خطر عبارتند از قرار گرفتن در معرض دود، استفاده از پستانک و حضور در مهدکودک.

برخی اقدامات، خطر ابتلا به اوتیت میانی را کاهش می‌دهند، از جمله واکسیناسیون پنوموکوک و آنفلوآنزا، تغذیه با شیر مادر و اجتناب از دود تنباکو استفاده از داروهای مسکّن برای درمان AOM مهم است. این داروها می‌توانند شامل پاراستامول (استامینوفن، acetaminophen)، ایبوپروفن (ibuprofen)، قطره گوش بنزوکائین (benzocaine)، یا اوپیوئیدها باشند. در AOM، آنتی‌بیوتیک‌ها ممکن است بهبودی را تسریع کنند اما عوارض جانبی هم به دنبال دارند. آنتی‌بیوتیک‌ها اغلب در افراد مبتلا به بیماری شدید یا افراد زیر دو سال توصیه می‌شوند. در افرادی که بیماری خفیف تری دارند، ممکن است فقط برای افرادی که پس از دو یا سه روز بهبود نمی‌یابند، توصیه شود. معمولاً آموکسی‌سیلین (amoxicillin) آنتی‌بیوتیک اولیه انتخابی است. در افراد مبتلا به عفونت‌های مکرر، قرار دادن لوله‌های تیمپانوستومی (tympanostomy tubes) ممکن است عود بیماری را کاهش دهد. در کودکان مبتلا به OME، آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند به رفع علائم کمک کنند، اما ممکن است باعث اسهال، استفراغ و بثورات پوستی شوند.

شکل پرده گوش متورم که به طور معمول در اوتیت میانی حاد (acute otitis media) دیده می‌شود.

علائم و نشانه ها

نشانه اصلی AOM، گوش درد است. دیگر نشانه‌های احتمالی عبارتند از تب، کاهش شنوایی در دوران بیماری، حساسیت به لمس پوست بالای گوش، ترشحات چرکی از گوش، بی‌قراری، احساس گرفتگی گوش و اسهال (در نوزادان). از آنجایی که یک اپیزود اوتیت میانی معمولاً توسط عفونت دستگاه تنفسی فوقانی (upper respiratory tract infection; URTI) تحریک می‌شود، اغلب با نشانه‌هایی مانند سرفه و ترشحات بینی نیز همراه است. همچنین ممکن است فرد احساس پری گوش را تجربه کند.

ترشح از گوش می‌تواند ناشی از AOM همراه با سوراخ شدن پرده گوش، CSOM، اتوره (ترشح از گوش) ناشی از لوله تیمپانوستومی (tympanostomy tube otorrhea) یا اوتیت خارجی حاد باشد. به علاوه، تروما مانند شکستگی قاعده جمجمه، می‌تواند به دلیل درناژ مایع مغزی-نخاعی از مغز و پوشش آن (مننژ) منجر به اتوره مایع مغزی-نخاعی (ترشح مایع مغزی-نخاعی [CSF] از گوش) شود.